Zaterdag 17 juni en zondag 18 juni: Ho Chi Minh City

Vanmorgen om 8 uur namen we de bus naar het station waar we overstapten op bus 300 naar Schiphol. We hadden thuis al ingecheckt en konden op Schiphol ook zelf de bagage inchecken. Het vliegtuig viel beetje tegen vergeleken met eerdere lange vluchten. Als degene voor je de stoel in de slaapstand zet is het wat minder lekker op het beeldscherm kijken. Het eten was ook niet echt lekker. Ik had kip met rijst en paddenstoelen en Maarten zeebaars met linzen en erwtenpuree. Wel een lekker chocolade ijsje als dessert. Er werd regelmatig rondgegaan met drinken en ’s nachts kon je zelf drinken of iets kleins te eten pakken. We hebben allebei een uurtje geslapen, meer lukte niet.

De klok ging eerst naar Hong Kong tijd, 6 uur vooruit. Na Hong Kong weer uur terug. In Hong Kong hadden we anderhalf uur overstap tijd. Tijdens de vlucht naar Ho Chi Minh City kregen we nog een keer ontbijt. Maarten zijn eerste ontbijt was rijstpap met seafood en die viel nogal tegen, dus hij vond het niet erg dat hij nu een omeletje kon kiezen. We vonden het allebei een erg lange vlucht, konden onze draai niet echt vinden. Tijdens de laatste vlucht hebben we uit verveling heel veel potjes spider solitaire gespeeld.

Op het vliegveld in Ho Chi Minh hebben we taxi genomen. Op het vliegveld is een balie waar je kunt betalen voor een taxi en dan ga je naar de taxistandplaats waar je vervolgens een taxi toegewezen krijgt.  De taxi kostte 220.000 dong (€ 8). Het was een minuut of 20 rijden naar het hotel.

Behalve de hitte was het eerste dat opviel de drukte in het verkeer. Niet normaal hoeveel brommers en scooters hier rijden.

We konden om 1 uur de kamer in. Tot die tijd hebben we even rondgelopen in de buurt van het hotel. We hebben ons gelijk ontzettend laten naaien door een man met kokosnoten. De man liep met een stok met 2 manden met kokosnoten op zijn schouder en begon een praatje. Waar komen jullie vandaan enz. Op een gegeven moment hing hij de manden bij Maarten om zijn nek om te laten voelen hoe zwaar het was. Daarna maakte hij een kokosnoot open. We waren al zo’n 30 uur onderweg, hadden bijna niet geslapen en moesten wennen aan de hitte en de drukte. Dan stink je daar dus in. We betaalden 150.000 dong (€ 5,5) voor 2 kokosnoten. Bij het restaurant waar we iets daarna lunchten stonden ze op de kaart voor 32.000 dong (1,20). Slim gedaan van het meneertje en dom van ons. In de dagen daarna zijn we nog veel vaker aangeklampt maar stonken we er uiteraard niet meer in. Het was vaak al genoeg om te melden dat we al wisten hoe zwaar de manden waren.

We liepen even over de Bin Than markt waar je om de meter aangesproken wordt met de vraag of je iets wilt kopen. Zeker niet de leukste markt die we deze vakantie gezien hebben.

We lunchten dichtbij het hotel bij Barbecue Garden. We bestelden Krab loempia’s, gebakken knoflookrijst en 2 stokjes met varkensvlees die we zelf moesten barbecueën. Erg leuk om te doen en het eten was er erg lekker.

Teruggekomen in het Central Palace Hotel  was onze panorama kamer klaar, maar die bleek  op een blinde muur uit te kijken. Dat vonden wij niet zo’n goed idee, dus vroegen we een andere kamer. Dit was geen enkel probleem en een paar verdiepingen hoger kregen we een iets kleinere kamer met prachtig uitzicht.
We hadden het inmiddels zo warm dat we maar gelijk zijn gaan zwemmen.  Er was een mooi zwembad op het dak met lekker koud water en een prachtig uitzicht over de stad.

Omdat we de vermoeidheid inmiddels zwaar toesloeg hebben we 1,5 uur op bed gelegen. We waren daarna nog steeds moe maar zijn toch maar op pad gegaan.
In nederland hadden we geprobeerd kaartjes voor de trein naar Nha Trang te regelen. Dit was niet gelukt. We konden steeds wel reserveren, maar de betaling lukte niet. Zonder betaling vervalt je reservering en uiteindelijk mochten we niet eens meer reserveren. Ook de optie “ betaal later” hielp niet. Later hoorden we dat dit altijd zo werkt. Je kunt wel kaarten reserveren, maar je moet dan op het station waar je vertrekt je kaarten gaan betalen. Heel bizar! Als je daar zelf niet bent moet je iemand anders voor je laten gaan. Als je kaarten via een tour bureau regelt betaal je dus ook extra omdat er iemand naar het station moet. Soms scheelt dat maar weinig, maar het tour bureautje waar we informeerden rekende 550.000 (€ 20) dong per kaartje voor een ticket en later op station betaalden we 696.000 dong (€ 25,50) voor 2 tickets.

We zijn lopend naar het station gegaan. We vinden de stad tot nu toe niet heel mooi (wel leuk!) en het is enorm druk met scooters en taxi’s. Op het station hebben we kaarten aan het loket gekocht. We moesten eerst een nummertje trekken bij een apparaat met 2 knoppen. Uiteraard hadden we geen idee welke knop we moesten hebben, maar al snel wees iemand voor ons de goede knop aan.

Bij het loket konden we redelijk met Engels terecht en al snel gingen we met de kaarten op zak weer terug. Het was half 7 en het was inmiddels donker geworden. We besloten ook terug weer te lopen en onderweg te eten. Het restaurant waar we aten lag op de route en had een uitgebreide kaart.

Het bestellen was nog niet eenvoudig i.v.m. de taal. Zo kregen we te horen dat we de gevulde inktvis beter niet konden bestellen en de kikkerbillen die we bestelden zijn nooit op tafel gekomen. Dat gaf niets want we bleken meer dan genoeg besteld te hebben. We kregen er een specialiteit van het huis bij. In een kleipot gebakken rijst die met veel vertoon in het restaurant kapot geslagen wordt waarna de rijst door de hel zaak heen op een bord gegooid wordt. Leuk om te zien en het eten was erg lekker.

Het hotel heeft een rooftopbar waar we ons een beetje op verheugd hadden. Het was er alleen helemaal niet gezellig. Erg kaal en keiharde, niet echt sfeer verhogende muziek. Ondanks de zere voeten na erg veel gelopen te hebben vandaag zijn we er toch nog maar even op uit gegaan. In de buurt hebben we op een terras een mojito en een biertje gedronken en daarna zijn we in het hotel als een blok in slaap gevallen.

Maandag 19 juni 2017: Ho Chi Minh City

Na een goede nachtrust stonden we om 7.45 uur naast ons bed. We konden tot half 10 ontbijten in het hotel.In de meeste hotels kun je tussen 6 uur en 10 uur ontbijten. Net iets vroeger dan in Nederland dus.De omeletten van het egg station waren erg lekker en het fruit is heerlijk. De rest viel een beetje tegen.

Na het ontbijt gingen we naar het War Remnants museum. Het is een erg indrukwekkend museum over de Amerikaanse rol in de Vietnamoorlog.

Buiten staan Amerikaanse legervoertuigen en vind je een gevangenis met daarbij de gruwelijkheden die gebruikt werden. Je zal toch naakt opgesloten worden in een een hokje van prikkeldraad.

Ook afschuwelijk zijn de foto’s van de verminkingen die kinderen hebben opgelopen door het ontbladeringsmiddel agent orange dat op grote schaal verspreid is.

Het requiem voor de omgekomen fotografen kwam ook nogal binnen bij ons. Fascinerend dat er mensen hebben rondgelopen die met gevaar voor eigen leven alles vastlegden wat ze zagen. Ik vind het zo bijzonder dat je door de foto’s even in die afschuwelijke oorlog kunt rondkijken en je zo een heel klein beetje een voorstelling kan maken van wat er op dat moment gebeurde.
Het museum heeft gelukkig ruimtes met airco, want het was weer enorm warm vandaag. De zon scheen volop en toen we rond half 12 weer buiten stonden zijn we eerst maar even wat gaan drinken in het cafe tegenover het museum. Even afkoelen voor we weer verder gingen.

Toen we weer een beetje bijgetrokken waren van de hitte en alle indrukken liepen we naar het Golden Dragon Water Puppet Theater om kaartjes te boeken voor de voorstelling van die dag. Helaas was de kassa gesloten tussen 12 en half 2. We gingen terug naar hotel om te zwemmen en kochten daarna alsnog kaartjes. Voor 460.000 dong (€ 17) hadden we 2 plaatsen.

We hadden op internet gelezen dat er een toeristenbus door Ho Chi Ming City zou zou rijden. Die zou vertrekken bij de het busstation bij de Ben Than markt, maar daar konden we die bus niet vinden. Die bus zou ook bij het paleis stoppen, dus liepen we daarnaar toe. Ook daar geen spoor van bus 127. We besloten het op te geven en een hapje te gaan eten. Onderweg probeerden we nog een Vietnamese simkaart in onze telefoon te zetten, maar dat lukte niet. Dat bleek niet zo erg, want dat zou ons 250.000 dong (€ 9) gekost hebben voor 9 gb. Later kochten we 18 gb voor 130.000 dong (€ 5) bij de Mobitel winkel. Je moet daar wel je paspoort laten zien, maar het is een stuk voordeliger. En het is erg fijn om de hele vakantie internet te hebben. We hebben de kaart in de telefoon van Maarten gedaan en ik kon internetten als hij van zijn telefoon een hotspot maakte. Superhandig.

We aten noedels in een klein zaakje langs de weg waar we de bus hadden gezocht en liepen daarna door om het postkantoor en de Notre Dame te zien. Best leuk als je in de buurt bent, maar ook weer niet heel bijzonder.

We zaten even in een koffiezaakje op het plein om af te koelen en vertrokken daarna naar het Golden Dragon Theater voor de voorstelling. We zaten op de derde rij, maar hadden niemand voor ons en konden het dus erg goed zien. Het theater is niet zo groot en heeft airco. We hadden niet zo’n idee wat we ons bij een waterpoppenshow moesten voorstellen en gingen er dus open in.
Aan weerszijden van een waterbak zaten muzikanten die tijdens de voorstelling live muziek maakten en het verhaal mondeling toelichtten. Dit was wel in het Vietnamees, dus voor ons niet te volgen. Het maakte niet zo erg uit. We begrepen lang niet alles, maar het was fascinerend om te zien. Ga hier dus vooral heen als je in Saigon bent!

We merkten wel dat we best moe waren. Halverwege de voorstelling hadden we allebei enorme wegtrekkers en moesten we moeite doen om onze ogen open te houden. De voorstelling duurde ongeveer 50 minuten.

Na het theater liepen we naar Nguyen Hue Street. Dit is een brede boulevard waarover we gelezen hadden dat het daar ’s avonds ontzettend gezellig is met leuke streetfoodtentjes. Het eerste dat opviel waren alle lichtgevende dingen in de lucht. Dit bleken plastic dingen te zijn die je de lucht in kon schieten. Ze werden er door vele rondlopende straatverkopers verkocht. De promenade zelf ziet er mooi uit met een enorm beeld van Ho Chi Ming die over de promenade uitkijkt. Het was er druk en we zagen een paar piepkleine stalletjes waar Vietnamese pizzas verkocht werden. We probeerden er 1 en waren direct verkocht. Superlekker. Een rijstvel wordt op een kleine barbecue geroosterd en belegd. Daarna wordt het rijstvel dubbelgevouwen en krijg je de pizza in een papiertje mee. Een licht hapje dat verrassend goed vult.

Verder viel er niet veel te beleven.We zijn nog even doorgelopen naar de rivier, maar ook daar was  niet veel bijzonders te zien. Het was rond een uur of 8, dus misschien was het nog te vroeg?

Tijdens de oversteek van de promenade naar de rivier maakte Maarten een filmpje. Je krijgt dan een beetje een idee hoe het is om hier over te steken. Er komt eigenlijk nooit ruimte om over te steken, dus je moet gewoon gaan. Dan is het de kunst om langzaam, maar gestaag door te lopen en dan vloeit het verkeer keurig om je heen. Als je stilstaat weet het verkeer niet meer wat je gaat doen en dan wordt het gevaarlijk. Rustig blijven lopen dus. Het is even wennen, maar dan gaat het prima.

We besloten een taxi te nemen naar het hotel en dan op de Ben Tahn streetfoodmarkt te eten. Die ligt om de hoek van het hotel. Achteraf begrepen we dat de taxi ons niet mee wilde nemen omdat hij niet snapte waar we heen wilden. Dat snapten wij weer niet waardoor we gewoon instapten. Na een telefoontje bleek hij te weten waar we moesten zijn en hij zette ons keurig bij het hotel af. De taxi’s kostten hier bijna niets en ze rijden keurig volgens de meter. Dit ritje kostte ons 45.000 (€ 1,50) dong .

Vanaf het hotel liepen we gelijk door naar de foodmarkt. Onderweg zagen we een fietser langsrijden met een dienblad met daarop 3 borden eten. Hij leek er een te verkopen aan een voorbijganger en fietste toen weer door. Wat dat betreft zie je hier de gekste dingen.

Op de Ben Tahn markt aten we heerlijke loempia’s, een sateetje, een omelet met groenten, garnalen, vlees en een heel lekker anijzig smakend kruid. We proefden een stukje buikspek van een paar Engelsen naast ons. Dat smaakte zo fantastisch dat we dat ook nog wilden, maar we konden het stalletje niet vinden. We bestelden nog een stukje sparerib, maar dat was niet veel bijzonders.

We hebben erg veel gelopen vandaag en om half 11 waren we behoorlijk moe terug in het hotel. Lekker om weer even in de airco te zitten, want zodra je naar buiten gaat is het net of je een oven instapt. We hebben bij de receptie om een extra kaartje voor de hotelkamer gevraagd zodat we de airco aan kunnen laten staan als we naar buiten gaan. Dat werkt erg goed.

Dinsdag 20 juni: Ho Chi Minh City

Om 7.45 uur ging de wekker. Na het ontbijt wilden we via de Ben Tahn markt naar de busticket office. De markt viel ons eigenlijk een beetje tegen. De versafdeling was leuk om even over te lopen, maar op de rest van de markt vonden we de verkopers erg opdringerig. We hebben de markt dus vrij snel achter ons gelaten.

Bij het kantoor waar we de buskaartjes wilden kopen bleek dat we de buskaarten een paar kilometer verderop moesten kopen. Als je een uur van te voren aanwezig bent kun je altijd mee en aangezien ik een nogal fikse blaar in mijn gesandaalde voet had en niet zo lekker meer liep hebben we dat maar gelaten voor wat het was. Door naar Mobifone waar we na een hoop gedoe met paspoorten en formulieren weer naar buiten konden met een simkaart van 12 gb voor 130.000 dong. Vanaf nu hebben we dus overal internet. 

We waren vlakbij het hotel dus we vonden dat we dat nog wel konden lopen. Het duurde alleen nogal lang voordat we er waren en toen we weer bij de Notre Dame stonden bleek dat we een rondje gelopen hadden. Eerst even de zere voetzolen laten bijtrekken dan maar en in hetzelfde koffietentje als gisteren profiteerden we ook gelijk weer even van de airco. Toen we toch maar eens checkten waar het hotel dan wel was kwamen we erachter dat het 10 minuten lopen was. Ha ha ha, we waren zeker al een uur aan het lopen geweest.

Inmiddels was het al ruimschoots lunchtijd en in de buurt van het hotel vonden we een klein eetzaakje waar ze spek en gehakt aan het grillen waren.

We hebben er niet al te lang over nagedacht en zijn gaan zitten. De bediening sprak alleen Vietnamees en we hebben maar aangewezen dat we wilden wat ze aan het grillen waren. We kregen een kom bouillon met daarin  gehakt schijfjes en de plakjes spek. Erbij kregen we noedels en een groot bord met kruiden en groenten. Naast ons zat een vrouw met haar dochter te eten. Zij spraken wel Engels en vertelden ons dat het de bedoeling was dat we alle ingrediënten in de kom mengden en het dan opaten. Zo gezegd zo gedaan. Het was lekker, maar ik vond de soep een beetje aan de zurige kant. Toen we afrekenden kregen we van de vrouw naast ons allebei een gekleurde pen met een poppetje met de wens dat een fijne tijd zouden hebben in Vietnam. Zo lief!

Na het eten hebben we gezwommen in het heerlijke zwembad op het dak van het hotel en hebben we op het terras wat zitten lezen. Maarten heeft later een massage genomen in een salon in de buurt en ik heb aan mijn reisverslag geschreven.

Rond 7 uur liepen we naar Turtle Lake. Dat is een beetje gekke plek. Het is eigenlijk gewoon het middelpunt van een rotonde. Er is een fontein en er zijn overal betonnen randen en paden waar je op kunt zitten bij het water. Het is ’s avonds echt een ontmoetingsplek voor de lokale bevolking.

Aan de buitenranden van de vijver staan allemaal kleine foodstalletjes met grotendeels dezelfde gerechten. Ook hier weer de Vietnamese versie van de pizza, een gebakken mais met garnalengerechtje, kwarteleitjes uit een pannetje en kraampjes met worst.

We proefden ook een lekker zoet hapje, deeglapje met geraspte kokos iets suikerachtigs rietigs en gecondenseerde melk en zwart sesamzaad en een met 2 ouwelachtige koekjes met kokossliertjes, iets suikerpasta achtigs wat uit elkaar getrokken werd en gehakte pindas en gecondenseerde melk.

De sfeer was erg relaxed en we hebben er zo een uur of 2 doorgebracht voor we teruggingen naar het hotel.

Woensdag 21 juni: Can Tho (Mekong Delta)

Vanmorgen zijn we om half 7 opgestaan om op tijd bij het busstation te zijn. Rond 8 uur namen we een taxi naar het buro van de bustickets door het drukke verkeer van Ho Chi Minh City.

                                         

Daar kochten we kaartjes van 110.000 dong (€4) per stuk voor de bus van 1,5 uur later naar Can Tho in de Mekong Delta . We verzonnen om dan maar met de rugzakken naar een plek te zoeken waar we even koel konden zitten, maar dat bleek niet te vinden in de buurt. Onderweg liepen we over een kleine markt en kon ik ineens geen foto's meer maken met mijn fototoestel. In een vlaag van verstandsverbijstering drukte ik na de vraag of ik wilde formatteren op ja en toen was ik dus al mijn eerder gemaakte foto's van van de vakantie kwijt. Gelukkig wist Maarten de meeste foto's van het kaartje na de vakantie nog te redden. 

Na een rondje gelopen te hebben verzonnen we dat we wel konden vragen of we de bagage op het kantoortje neer mochten zetten, maar toen we daar aankwamen hoorden we dat we gelijk meekonden met de bus. We werden in een klein busje gepropt. Met z’n drieën  op een bankje, bloedheet, weinig beenruimte en de handbagage op schoot. Niet echt comfortabel als we daar een uur of 4 in moesten zitten.  

Gelukkig bleek na een kwartier dat we op een veel groter busstation afgezet werden. 

Daar waren (ook weer erg warme i.v.m. kapotte airco) wachtruimtes waar we zijn gaan zitten. Er kwamen om de 5 minuten mannen met stokbroden te koop langs. Erg grappig. 

Zo’n 10 minuten voor tijd gingen we maar eens kijken waar we de bus precies moesten hebben en toen hoorden we dat hij net vertrokken was. Het horloge van Maarten bleek achter te lopen. 

Ook hier was iedereen weer erg behulpzaam.  We werden direct meegenomen naar een kantoortje waar de tickets binnen een paar minuten omgeboekt waren. De sleeperbus zou een half uur later gaan. Daarin lig je half in de bus. Dat zagen we niet zo zitten, dus namen we de bus van een uur later en iets over 11 uur vertrokken we naar de Mekong Delta. 

Onderweg was er 20 minuten pauze op een groot busstation waar we even snel naar de wc konden.  Op het busstation was ook een grote keuken, maar we durfden het niet aan daar een maaltijd te bestellen omdat we niet wisten hoe lang dat zou gaan duren. We kochten in plaats daarvan ons eerste broodje bahn mi en die was erg lekker.

Aangekomen op het busstation in Can Tho was er even verwarring over hoe we verder moesten, maar we werden vrijwel gelijk weer een ander busje in gedirigeerd. Die bleek ons gelijk naar het West hotel  te brengen. Top geregeld!

Dit hotel is iets minder luxe dan het vorige en ligt aan een drukke markt. Zodra je een voet buiten het hotel zet sta je tussen de bakken met nog net levende vissen en kikkers en enorme hoeveelheden kruiden en groenten. 

Het was inmiddels al tegen 5 uur en we wilden een tourtje boeken voor de dag erna om naar de drijvende markt te gaan. We gingen dus maar gelijk door op zoek naar een tour bureautje. Dat was nog niet eenvoudig.  We werden direct belaagd door een sloffend oud vrouwtje die ons een boottour naar de drijvende markt wilde verkopen. 

Omdat ik ook een cacaoplantage wilde bezoeken sloegen we haar aanbod af. Ze sprak geen woord Engels (behalve de scheldwoorden die we uiteindelijk over ons heen kregen toen ze doorkreeg dat we echt geen zaken gingen doen) en bleef maar achter ons aanlopen. Toen we even op een terrasje gingen zitten om iets te drinken dachten we dat we haar afgeschud hadden, maar toen bleek ze zich te verschuilen achter 2 mannen op een brommer. Telkens kwam haar hoedjeshoofd boven de mannen uit om te kijken of we er nog zaten. In het begin was het erg grappig maar later werd ze echt irritant. Ze werd steeds grover en toen ze ging schelden heeft Maarten haar een grote mond terug gegeven. Toen droop ze af.
Het tourburo waar we voor 550.000 dong (€20) per persoon een boottocht met bezoek aan de drijvende markt boekten vond het geen enkel probleem diverse telefoontjes te plegen om de tour aan te passen. We skipten een drijvende markt en konden in plaats daarvan naar de cacaofarm. Het tourburo ging bijna dicht toen we aankwamen en we waren blij dat we dit geregeld hadden. Als je aan het eind van de middag ergens aankomt en voor de volgende ochtend iets wilt boeken is het toch altijd spannend of dat nog lukt. We gingen dus blij naar buiten.

Terwijl ik even snuffelde in een supermarkt dronk Maarten intussen een iced coffee met jelly. Hij vond de jelly niet perse een succes. Onderweg naar het hotel vonden we de foodmarkt waar ik graag wilde eten. Ook weer erg grappig. In de middenberm van een straat  stond het bomvol met eetstalletjes met uiteenlopende hapjes. Daaromheen de lokale kopers op hun scooters. Mensen stonden gewoon met draaiende scooters in de rij. Het stonk er dus ook nogal. Vreemde gewoonte! We aten vast een Vietnamese pizza die wat mij betreft de lekkerste tot nu toe was. En liepen daarna terug naar het hotel om even te zwemmen. Het zwembad is half overkapt en niet heel gezellig. Het rook er gek en er vlogen steeds zwaluwen of vleermuizen onder het (best lage) plafond. Aangezien ik het niet zo heb op gevogelte en alles wat daarop lijkt was ik er al vrij snel weer uit.  Het uitzicht vanuit het zwembad was wel er leuk. Je kijkt er over de markt, de rivier en de stad.

We liepen weer terug naar de foodmarkt en hebben erg lekker gegeten. Eerst Japanse dikke poffertjes met inktvis, daarna een Thaise bananenpannenkoek en eend met rijst en groenten. Van alles samen een portie zodat we meer konden proeven. Je eet er of staand of bij sommige stalletjes op piepkleine krukjes. 

We lagen deze avond vroeg op bed. Het ging ook precies een beetje regenen toen we terug liepen dus dat was goed getimed. Morgen om 4.15 uur de wekker voor onze tocht naar de drijvende markt en de cacaoplantage.